ontmoeting sponsorkind
25 maart 2018
Gisterenmorgen gingen we na een goed ontbijtje op pad met onze chauffeurs David en Gershom. Echt fantastische coureurs, die over de meest hobbelige en smalle plattelandsweggetjes manoeuvreren om ons overal naar toe brengen.
Ze moeten wel wat doorstaan met een stel gekke Hollanders onderweg maar stiekem is het toch wel heel bijzonder hoe we samen naar alle projecten gaan.
Het was weer indrukwekkende dag...eerst hebben we de opening van Godfrieds elektriciensbedrijf gevierd. Inclusief taart , spuitende champagne, oh nee dat doen ze gewoon met coca cola dat heeft hetzelfde feestelijke effect en de onthulling van een geweldig reclame bord voor zijn bedrijf. Een prachtig kado van zijn sponsor. Wat zag je hem blij zijn en wij met hem. Nadat hij terecht kwam bij het kindsponseringsproject kreeg Godfried een doel voor ogen en nadat hij op de ambachtschool tot elektricien werd opgeleid (een hele goeie) is hij nu dan toch zover dat hij zijn eigen bedrijfje heeft. De hele buurt rukte uit om dit feest samen te vieren.En achteraf wilde iedereen graag op de foto met een muzungu (blanke) vooral de kleine kinderen en het liefst nog even op de foto met Rudy. Hij heeft een hele lange baard en daar moet toch wel even aan gevoeld worden en vastgelegd worden.
'S middags mochten Gert en ik onze sponsordochter Grace ontmoeten. Met z'n tweeën achterop de motor werden we over de kleinste weggetjes naar haar huis en familie gebracht. Als je denkt hoe kan het bestaan dat hier er nog iemand woont dan kom je erachter dat er midden in de rimboe toch nog ineens een huisje tevoorschijn kan komen waar onze Grace en haar familie blijkt te wonen. We kregen een warm welkom en wat fantastisch om Grace dan ook in het echt te zien. Met een dikke knuffel werden we omhelsd. Wat bijzonder...We mochten binnen komen in hun mooie nieuwe huisje dat ze 3 jaar geleden gebouwd hadden. Dit konden ze doen door 2 koeien te verkopen. Bij ons zou je denken, zo de muren staan nu komt de afwerking maar wat waren ze blij met hun nieuwe huis.Het ijs was snel gebroken wat een mooie, krachtige en lieve mama heeft Grace. We praten wat heen en weer en we werden rondgeleid door hun 'tuin' en we hebben het land bekeken waar hun maïs werd verbouwd. Je ziet de maisplantjes tussen de bananen en koffiebonen staan. Dus niet een strak maisland zoals je bij ons ziet. Ook het huisje waar ze tot 3 jaar geleden woonden stond er nog...ongeloofelijk wat je ziet. Een klein lemenhutje met rieten dak waar ze met z'n tienen gewoond hebben. Je vraagt je echt af, hoe dan??
De keuken mochten we ook nog even bekijken. Geen mooie keuken met een kookeiland, inductieplaat of afwasmachine. Nee een klein stenen hutje met in de hoek hout gesprokkeld om een vuurtje te stoken met een kapot kleedje op de grond was ze dan op kan zitten. Zo maak je dan eten voor 10 personen.Daar werd ik toch wel heel stil van...
We hadden voor ze kado's meegenomen o.a. 2 deuren voor in hun nieuwe huis want deuren zaten er nog niet in. Wat waren ze er blij mee.
Ook de tas met andere kado's zorgde voor gelukkige gezichten. En aan het eind genieten van een heerlijke stroopwafel.
Aandoenlijk om te zien en te horen hoe dankbaar ze waren.
Hoe gelukkig mama er mee is dat we Grace blij maken en een kans geven om naar school te laten gaan.
Als afsluiting wilde mama nog graag met ons bidden. Hand in hand stonden we in een kring met de hele familie en socialworkers. Hier moest ik toch even wat tranen wegslikken. Geen idee wat ze gebeden heeft tijdens haar vurige gebed alleen halleluja en amen konden we wel verstaan. Maar wat een verbondenheid je dan kan voelen tussen deze lieve mensen die het zo zwaar hebben maar zo dankbaar en tevreden zijn met hun leven.
Indrukwekkend!! Kan ik nog heel wat van leren.
Ze moeten wel wat doorstaan met een stel gekke Hollanders onderweg maar stiekem is het toch wel heel bijzonder hoe we samen naar alle projecten gaan.
Het was weer indrukwekkende dag...eerst hebben we de opening van Godfrieds elektriciensbedrijf gevierd. Inclusief taart , spuitende champagne, oh nee dat doen ze gewoon met coca cola dat heeft hetzelfde feestelijke effect en de onthulling van een geweldig reclame bord voor zijn bedrijf. Een prachtig kado van zijn sponsor. Wat zag je hem blij zijn en wij met hem. Nadat hij terecht kwam bij het kindsponseringsproject kreeg Godfried een doel voor ogen en nadat hij op de ambachtschool tot elektricien werd opgeleid (een hele goeie) is hij nu dan toch zover dat hij zijn eigen bedrijfje heeft. De hele buurt rukte uit om dit feest samen te vieren.En achteraf wilde iedereen graag op de foto met een muzungu (blanke) vooral de kleine kinderen en het liefst nog even op de foto met Rudy. Hij heeft een hele lange baard en daar moet toch wel even aan gevoeld worden en vastgelegd worden.
'S middags mochten Gert en ik onze sponsordochter Grace ontmoeten. Met z'n tweeën achterop de motor werden we over de kleinste weggetjes naar haar huis en familie gebracht. Als je denkt hoe kan het bestaan dat hier er nog iemand woont dan kom je erachter dat er midden in de rimboe toch nog ineens een huisje tevoorschijn kan komen waar onze Grace en haar familie blijkt te wonen. We kregen een warm welkom en wat fantastisch om Grace dan ook in het echt te zien. Met een dikke knuffel werden we omhelsd. Wat bijzonder...We mochten binnen komen in hun mooie nieuwe huisje dat ze 3 jaar geleden gebouwd hadden. Dit konden ze doen door 2 koeien te verkopen. Bij ons zou je denken, zo de muren staan nu komt de afwerking maar wat waren ze blij met hun nieuwe huis.Het ijs was snel gebroken wat een mooie, krachtige en lieve mama heeft Grace. We praten wat heen en weer en we werden rondgeleid door hun 'tuin' en we hebben het land bekeken waar hun maïs werd verbouwd. Je ziet de maisplantjes tussen de bananen en koffiebonen staan. Dus niet een strak maisland zoals je bij ons ziet. Ook het huisje waar ze tot 3 jaar geleden woonden stond er nog...ongeloofelijk wat je ziet. Een klein lemenhutje met rieten dak waar ze met z'n tienen gewoond hebben. Je vraagt je echt af, hoe dan??
De keuken mochten we ook nog even bekijken. Geen mooie keuken met een kookeiland, inductieplaat of afwasmachine. Nee een klein stenen hutje met in de hoek hout gesprokkeld om een vuurtje te stoken met een kapot kleedje op de grond was ze dan op kan zitten. Zo maak je dan eten voor 10 personen.Daar werd ik toch wel heel stil van...
We hadden voor ze kado's meegenomen o.a. 2 deuren voor in hun nieuwe huis want deuren zaten er nog niet in. Wat waren ze er blij mee.
Ook de tas met andere kado's zorgde voor gelukkige gezichten. En aan het eind genieten van een heerlijke stroopwafel.
Aandoenlijk om te zien en te horen hoe dankbaar ze waren.
Hoe gelukkig mama er mee is dat we Grace blij maken en een kans geven om naar school te laten gaan.
Als afsluiting wilde mama nog graag met ons bidden. Hand in hand stonden we in een kring met de hele familie en socialworkers. Hier moest ik toch even wat tranen wegslikken. Geen idee wat ze gebeden heeft tijdens haar vurige gebed alleen halleluja en amen konden we wel verstaan. Maar wat een verbondenheid je dan kan voelen tussen deze lieve mensen die het zo zwaar hebben maar zo dankbaar en tevreden zijn met hun leven.
Indrukwekkend!! Kan ik nog heel wat van leren.
